Przygotowanie. Zadajmy sobie pytanie: ?Co jest nie w porządku? Co chcemy osiągnąć? Co dziecko ma zrobić, aby naprawić stan rzeczy?” Innymi słowy, zanim zaczniemy robić cokolwiek, musimy mieć jasno wytyczony cel.
Nauczenie się stawania w kącie i analizowania swojego zachowania jest samo w sobie pewną sztuką. Jeśli mamy do czynienia z bardzo małym dzieckiem, wystarczy zabrać je w miejsce przez nas wybrane, odejść na kilka kroków
i powiedzieć dziecku: ?Musisz tu stać, aż będziesz gotowy przyznać mi rację” lub: ?Możesz stąd odejść, gdy się uspokoisz”. Jeśli trzymamy malca, możemy mu obiecać, że go puścimy, gdy zmieni swoje zachowanie. Jeśli takie bardzo małe jeszcze dziecko okaże choć najmniejsze oznaki skruchy lub wymamrocze kilka słów przeprosin, nie krępujmy dłużej jego ruchów. Ułatwimy dziecku próbę poprawy jego zachowania. Na przykład gdy smyk rzuca zabawkami w ścianę, a my chcemy, aby zabawki trafiły do pudełka, postawmy pudełko w pobliżu dziecka.
W miarę jak dzieci dojrzewają (osiągnąwszy dwa lub trzy lata), rozmowa z nimi nabiera większego ciężaru gatunkowego. Pamiętajmy, dziecko musi przekonać nas, że w przyszłości zamierza załatwiać swe sprawy inaczej – w sposób, który nas zadowoli. Nie powinno pozostawić cienia wątpliwości, że naprawdę chce zachowywać się inaczej. Określenie ?uporanie się z problemem” dobrze oddaje charakter takiej postawy. W ten sposób dziecko uczy się działać z rozwagą.
Powiedzmy dziecku, na czym polega jego zadanie: ?Stań tutaj i zastanów się nad tym, co zrobiłeś i dlaczego popadłeś w tarapaty. Gdy tylko to zrozumiesz, daj mi znać, wówczas przyjdę i porozmawiamy o tym. Czekam”.
Rozmowa dotycząca uporania się z problemem. Zapytajmy dziecko:
a) ?Co zrobiłeś?” Bardzo ważne jest przyznanie się do własnych uczynków.
b) ?Co czułeś albo co chciałeś osiągnąć?”
c) ?Co powinieneś był zrobić, aby osiągnąć swój cel?” Czy dziecko zna lepszy sposób? Zastanówmy się, czy wcześniej rozmawialiśmy o tym z dzieckiem? Być może trzeba będzie je tego sposobu nauczyć. Maluch mógłby na przykład włączyć się w grę innych dzieci, skorzystać z minutnika, aby sprawiedliwie dzielić czas zabawy, schować zabawkę w miejscu, w którym niemowlak jej nie znajdzie i nie popsuje itd.
d) ?Jak zamierzasz zachować się w przyszłości?” Postarajmy się uzyskać obietnicę poprawy.
e) ?Pokaż, jak to zrobisz”. Ruszaj i zrób to teraz – tym razem prawidłowo.
Poszukujmy szczęśliwego zakończenia. Najpiękniejsze we właściwym ?uporaniu się z problemem” jest jego ostateczne rozwiązanie. Inwestujemy w tym momencie trochę czasu, ale sytuacja nie powinna się już powtórzyć (no, może jeszcze raz lub dwa). Łatwo poznamy, czy się nam udało, ponieważ poczujemy się lepiej, podobnie jak nasze dziecko. Wszyscy zostaną wybawieni.
